نوعي از كارهاي تزييناتی است كه بر روي سطوح فلزاتی چون طلا، نقره، مس و... اجرا ميگردد. اين واژه به معني سوراخ دار كردن يعني مشبك يا شبكه سازي است كه از مصدر شبك عربي گرفته شده است و معني آن در توری سازي است. قدمت اين شيوه هنري مانند ديگر روشهايي كه در صنايع فلزي بكار گرفته ميشود به اولين تجربه هاي بشر در رابطه با فلزاتي چون آهن و مس برمي گردد. از زمانيكه انسانهاي اوليه به شكل پذير بودن و قابليت هاي اين قسم فلزات پي بردند، توانستند باكمك گرفتن از ذوق وسليقه و ابتكار خويش آثار ماندگار خلق نمايد. امروزه مشبك كاري يا معرق فلز در اصفهان و تهران رواج بيشتري دارد بدينگونه كه استادكار پس از انتخاب صفحات فلزي مناسب با نوع اثر هنري كه مي خواهد بسازد آن را به قطعات مشخص تقسيم بندي مي كند سپس طرح را از طريق گرته برداري و چرمه بر سطح فلز منتقل مي نمايد براي جلوگيري از پاك شدن طرح حين برش ، خطوط اصلي با قلم فولادي نيم بر، برسطح فلز حك مي شود اين عمل علاوه بر حفظ طرح به آسان حركت كردن اره مويی روی خطوط طراحي شده كمك ميكند. در مرحله بعد بسته به ضخامت ورق به كار گرفته شده و ظرافت طرح از اره مويي و كمان متناسب با محل برش استفاده مي گردد. ورقهايي كه براي مشبك كاري بكار مي روند          مي توانند ضخامت هاي متفاوتي داشته باشند چون ورق 8 و کمتر، ورق 1، ورق 2و... . قسمتهايي از طرح كه بايد بريده شود ابتدا توسط مته سوراخ مي گردد تا بتوان اره را از آن عبور داد. پس از اتمام برش كاري قطعات آماده شده، سوهان كاري و شستشو شده و براساس طرح اوليه در كنار يكديگر قرار ميگيرد . تولیدات گوناگونی با اين شيوه ساخته و تزئين مي گردد ولي از آنجاييكه بايد فضاي مناسب جهت اره كاري وجود داشته باشد مشبك كاري بيشتر روي سطوح تخت انجام شده و در مراحل بعد براي ساخت شي مورد نظر به يكديگر پرچ مي شوند . انواع صندوقهای فلزي، تابلو، عود سوز، قطعات نصب شده روي درب هاي ورودي و تيغه ها ي فلزي كه روي علم عزاداري متصل مي گردد با اين شيوه پرداخته مي گردد.