هنري است نشأت گرفته از آهنگري كه در گذشته به عنوان يك حرفه بدان نگاه مي‌شد. قفل كردن خزانه ها و پرستشگاهها در هزاره دوم پيش از ميلاد در مصر و بين النهرين متداول بوده ولي به صحت و درستي نمي توان اظهار كرد انواع قفل ها در كجا پديد آمده و چگونه به جاهاي ديگر برده شده است. از ديرباز قفل ساز ايراني (قفال) با استفاده از نبوغ فني خود مي توانسته همه قفل هايي را كه وجود داشته با تمام تفاوت هايي كه با يكديگر داشتند را بسازد همانند قفل هاي رومي ، مصري ،چيني ،هندي و حتي قفلهايي كه در اروپا از قرون وسطي تا انقلاب صنعتي وجود داشته است. هنرمند قفل ساز با يك كوره متوسط و با دم فانوسي قسمت هاي مختلف قفل را ساخته و لحيم كاري آن را در بوته هاي گلي كوچك انجام مي دهد. براي ساخت قفل ورق و مفتول آهني يا فولادي را در ضخامت هاي مختلف آماده ميكند سپسم متناسب با طرح محفظه داخلي قفل را برش زده و قطعات داخلي را سوهان كاري مي كنند. پس از سوراخ كاري بدنه اصلي قطعات كوچكتر مثل كمانه، فنر و زبانه را به هم پرچ كرده و در نهايت روي آنها را پرداخت مي كنند. يك قفل ساز علاوه بر داشتن مهارت در آهنگري بايد با چوب و ابزارهاي مرتبط با آن نيز آشنايي داشته باشد چراكه پاره اي از قفل ها از چوب ساخته مي شده است. قفل هاي ايراني را از ديدگاه فني مي توان به دو دسته قفل ثابت درب كه اكثرا چوبي است و قفل آهن تقسيم نمود .شكل ظاهري قفل تابع سليقه استاد كار  است كه توانسته مهارت فني را با ذوق هنري خويش تركيب نمايد. در اين حيطه قفلها به دو دسته قفلهايي با اشكال:

• تصويري، حيواني نقشهايي چون شير، ماهي، اسب و ...
• اشكال هندسي

تقسيم مي‌شوند.