ميناكاري هنري است مبتني بر نقاشي و تزيين سطح بدنه هاي فلزي و به ندرت سراميكي كه با لايه‌اي با همين نام پوشيده مي‌شود.  در واقع مينا لعابي است شفاف و شيشه اي كه از ممزوج شدن لعاب شيشه و اكسيدهاي فلزي به دست مي آيد و با پخت در كوره مانند شيشه سخت مي گردد.

زير ساخت بدنه هاي ميناكاري شده مس و گاهي نيز برنج مي باشد، البته براي ساخت زيور آلات و قطعات تزييني علاوه بر مس از طلا و نقره نيز استفاده مي شود . در مورد تاريخچه ساخت مينا نمي توان نظر قطعي ابراز نمود ، اولين آثار مينا كاري كه تا به حال به دست آمده شش انگشتر طلا مربوط به قرن 13 ق م بوده كه در قبرس به دست آمده اند و تنها نمونه هاي اصيل از مينا كاري مرصع محسوب مي شوند. در ايران نيز برخي محققان قدمت مينا كاري را مربوط به 1500ق م مي دانند. به عقيده پوپ تاريخ نگار مشهور قطعات ميناكاري مرصع از اختراعات ايرانيان است و نمونه بسيار عالي آن جام خسرو مربوط به دوره ساسانيان مي باشد. اوج هنر مينا در زمان سلجوقيان بوده و در ادامه در دوره صفويه و دراصفهان اين هنر در تركيب با نقوش بزم درباريان و يا مجالس شكار و... جلوه تازه مي نمايد . ميناكاران محصولات خود را به دو شيوه نقاشي و خانه بندي ارا ئه مي كنند ولي آن شيوه اي كه در اصفهان انجام مي شود شيوه مينا نقاشي مي باشد. براي فراهم آمدن مينا چند مرحله بايد طي شود بدين ترتيب آن شي را كه مي خواهند مينا كاري كنند با هر شكل و اندازه به وسيله مسگر متخصص ساخته شده و سطح آن با لايه ايي از لعاب سفيد (كائولن) طي 3 الي 4 مرتبه پخت دركوره در دماي ْ700 به مدت زمان معين آماده نقش اندازي مي گردد. پس از رنگ آميزي متناسب با رنگهاي به كاربرده شده دماي كوره تنظيم مي گردد تا ضمن چسبيدن رنگ به لعاب بدنه مانع از سوختن آن شود. مينا كاران براي تهيه رنگ قرمز از اكسيد طلا ، رنگ سبز و آبي از اكسيد مس و رنگ زرد از گل ماشي استفاده مي كنند. يكي از عواملي كه در تعيين سطح كيفيت مينا بسيار مهم  مي باشد عدم خش پذيري لعاب بدنه پس از اتمام مراحل پخت در كوره است كه بايد بدان توجه نمود.